شاید روزی که عده ای به جای سینه، جان هایشان را سپر کردند و قدم به قدم به سمت میدان ژاله رفتند تا شهادت را معنا کنند هیچگاه نمی دانستند جان هایشان ارزشی به وسعت جهان میابد و روزگاری بجای هزاران سیاستمدار سرنوشت بیداری مردم دنیا را تامین می کنند و شاید هم روزی که دوستان از هم جدا شدند هیچگاه فکر نمی کردند که روزگار به رسم سرنوشت قدم به قدم خاطراتشان را سپر می کند و در خیابان تاریخ قدم بر می دارد،هیچ گاه فکر نمی کردند که 33سال بگذرد و هنوز هم 17 شهریور بوی ایثار بدهد و بیست و اندی سیال بگذرد و سرنوشت آنها و خاطراتشان گره بخورد با خاطرات 17 شهریور...

روزهای با هم بودن جای خودش را به روزهایی از جنس تنهایی داد و روزهایی که نفسی بر سینه نمی ماند تا در این آلودگی بتوان نفسی تازه کرد؛شاید بزم و محفل با هم بودن مرهمی باشد بر جراحات زمانه،دوست داشتن همان رمز ماندگاری است و ما سالهاست که با هم عهد ماندگاری بسته ایم تا در تاریخ بمانیم و خود نیز ماندیم تا تاریخ را به نفع دشمن به شهادت نرسانند.قدم به قدم میاییم به یاد آنها که آمدند تا ژاله،شهدا شود و ما نیز میاییم تا جدایی،ماندگاری شود و خاطرات از مجازی بودن به حقیقی بودن نقل مکان دهد.یاد آن روز که اولین بار دیدیم همدیگر را و خیلی زود دل بستیم به رسم و عشق جاودانگی.

در این گرمایی که ُرمای فراموشی آن را فرا گرفته است با هم بودن همچون یک چای داغ است در سرمای کردستان و افسوس که آن روز سرما برایمان گرمایی از جنس عشق داشت و این روزها در گرمای مادی،سرمایی از جنس فراموشی لباس تنمان شده است ولی فراموشی رسم ماندگار روزگار نیست.

وعده ی تمام آنها که در سرما و گرما،گرمای دوستی و محبت را تجربه کرده اند و در تیپ خوبان که از جنس یاران امام حسن مجتبی(ع) بود در هفدهم شهریور یکهزار و سیصد و نود خورشیدی در طهران گرد هم میاییم